ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΣΕ 7 ΕΙΚΟΝΕΣ
Σπυρίδωνος Νάγου
=======
Πρώτη εικών
Ο Θείος Ορφεύς ο ιερός σύζυγος της Ευρυδίκης και ο κληροδοτήσας Θείας αληθείας προς εκείνους τους οποίους εμύησε προς τας ιδέας του απεκάλει την Εαρινήν Ισημερίαν Θείαν Νύμφην, κατερχομένην εξ Ουρανού ανά παν έτος διά να εξαγνίσει τας ψυχάς του Αδου. Άνευ αυτής, άνευ της εξ Ουρανού καταβάσεώς της, αι ψυχαί του Αδου θα απώλυντο εις το μέγα αυτού έρεβος και συνείδησις και χαρά εν τῇ Γῇ δεν θα εγεννάτο. Ανευ του φωτός της Ουρανίας αυτής Νύμφης, ουδέ άρωμα ουδέ ζωή θα εξελίσσετο επί της Γης, ουδέ ιδέα της αρμονίας θα υπήρχεν. Αν και εν μόνον έτος δεν κατείρχετο επί της Γη, η θλίψις των ψυχών της θα εγενικεύετο και αι αρμονίαι των διανοιών προς τας ψυχάς θα διεσαλεύοντο. Εάν η Θεία Ουρανία Νύμφη εγκατέλιπεν το έργον της μεταδόσεως της αγάπης της προς την Γην, μίσος γενικόν θα περιέβαλλε πάσας τας ανθρωπίνας ψυχάς και ουδέν αίσθημα αρμονίας προς τον σκοπόν της υπό ουδεμιάς θα εξεδηλούτο. Οταν κατέρχεται και μας περιβάλλει, εδόξαζεν, η ψυχή μας μεταβάλλεται εις φως, το φως τούτο εκδηλοί την χαράν, χαρά είναι ο έρως, έρως είναι ο νόμος της ζωής μας, ο νόμος ο ανυψών και αφομοιών την ψυχήν μας προς το Φως του Ηλίου, επί του οποίου πάσαι αι δυνάμεις της Ουρανίας Νύμφης ταξινομούνται εις Θείαν αρμονίαν. Οταν κατέρχεται η Θεία αυτή Νύμφη, εδόξαζεν και ευρίσκει ημάς εις τον χρόνον της ζωής εκείνον όστις εξασφαλίζει την γενικήν των οργάνων του οργανισμού μας αρμονίαν, τότε προσθέτει και την ιδικήν της αρμονίαν και τότε συντελείται ο Θείος ασπασμός της γηίνης ψυχής προς το κράτος από το οποίο εξορμάται το φως του Ηλίου. Αλλά και όταν, έλεγεν, ο οργανισμός μας απέβαλλε την ενεργητικότητα των νεύρων του και μας ψαύει η Θεία Ουρανία Νύμφη, μας γεννά αμέσως το αίσθημα της ζωής και μας απομακρύνει από την ιδέαν του θανάτου. Εις τα κέντρα των ενεργειών της Θείας αυτής Νύμφης ευρίσκεται το Θείον μυστικόν της αιωνίου νεότητος των ανθρωπίνων ψυχών. Τα μυστήρια του Ορφέως τα οποία υπήρξαν καθαρώς φυσιολατρικά, εξελίσσοντο εις εικόνας διαφόρους αι οποίαι παρίστανον τας δυνάμεις του Ουρανού αι οποίαι διαβιβάζονται υπό τούτου εις την Γην. Της πρώτης εικόνος έπετο ετέρα.
Δευτέρα εικών
Κατά την δευτέραν εικόνα, η Ουρανία Νύμφη γυμνόπους ψαύει την Γην, όπου βλέπει αυτήν ο Ήλιος. Αλλά ταυτοχρόνως η περιβολή της Νύμφης εξελίσσεται εις χρωματισμούς. Oι χρωματισμοί της εκπέμπουν αρώματα. Τα αρώματα ταύτα μεθούν διά της αρμονίας των τας ψυχάς της Γης και λησμονούσαι αυταί τας κακίας εκείνας τας οποίας τους εδώρησεν ο χειμών, γοργώς σπεύδουν να ενωτισθούν των Ουρανίων Χαρίτων. Διπλήν ενείχε σημασίαν η εικών αυτή. Αφ’ ενός εζήτει να σύρει προς τα άνω τας ψυχάς του Αδου και αφ’ ετέρου να καλλωπίσει την επιφάνειαν της Γης. Επί ενενήντα περίπου ημέρας, τας ημέρας του όλου Έαρος, κατείρχετο η Ουρανία Νύμφη και έψαυεν την Γην διά των θείων ποδών της, σκορπίζουσα εις αυτήν χρώματα και μύρα. Ποτέ δεν έφευγεν από πλησίον του άρματος του Ηλίου. Από εκεί ήντλει τας δυνάμεις της και ούτος ήντλει αυτάς από τας Ουρανίας εκείνας μοίρας με τας οποίας εφάπτεται καθόλον τον χρόνον του Έαρος. Η Θεία αυτή εικών, η εξελισσομένη εις τόσους χρωματισμούς και εκπέμπουσα τόσα αρώματα, ενέπνευσε τον Θείον Ορφέα να συλλάβει την έννοιαν της αρμονίας, διά της οποίας και μόνης και το κάλλος της Φύσεως νοείται και η παντοδυναμία του πνεύματός της. Προ του συμβολισμού της δευτέρας εικόνος, δεν ηδύνατο να νοηθεί η ύπαρξις της Θερμότητος της Γης, η οποία τοσούτον συντελεί να περιβάλλει αυτήν με την πολύχρωμον και αρωματώδη περιβολήν της. Διά το Πνεύμα της Γης η Ουρανία Νύμφη είναι ο Προμηθεύς. Διά την Γην είναι ο αρμονικός Παν. Και ο Προμηθεύς και ο Παν είναι Θείοι συμβολισμοί. Ο εις δίδει το Φώς εις το αρμονικώς ευρισκόμενον προς το σύνολον του απείρου Πνεύμα. Αυτός είναι ο Προμηθεύς. Ο έτερος, ο Θείος Παν συμβολίζει, ότι εις την Γην έφθασαν αι δυνάμεις του Απείρου και αυτή αποτελεί μετ’ αυτού αρμονίαν. Η εξέλιξις της ζωής της είναι εξέλιξις εν αυτή των δυνάμεων του Απείρου. Διάμεσος μεταξύ του Απείρου και της Γης είναι ο Ήλιος. Η ύπαρξις του Ηλίου εξασφαλίζει την αιωνιότητα της Γης και την αθανασίαν της ψυχής της. Άλλη παραγωγή της Θείας ταύτης αρμονίας επί της Γης συντελείται το Έαρ, αυτό κατά πρώτον την φέρει και την αφομοιοί προς τας ενεργείας του φωτός του Ηλίου. το χρονικόν διάστημα το μεσολαβούν από της Εαρινής Ισημερίας μέχρι της Θερινής τροπής του Ηλίου, είναι η κατ’ εξοχήν γονιμοποιός εποχή, κατά την οποίαν το ερχόμενον διά του φωτός του Ηλίου σπέρμα αυτού αναβλαστάνει υπό νέαν μορφήν εν τη Γη και εξελίσσεται εις τα χρώματα και εις τα αρώματα, τα οποία αποτελούν το σύνολον της επισήμου γηΐνης περιβολής. Αι διάφοροι μορφαί της Γης, κατά το χρονικόν τούτο διάστημα, συντρέχουν να εκδηλούν τας δυνάμεις των και να έρχωνται εις γενικήν επιμιξίαν από την οποίαν προκύπτει η αρμονία των. Η Γη κατά τον χρόνον τούτον χαίρει. Η εκδήλωσις της χαράς της αυτή είναι εγγύησις της προαγωγής της εις φωτεινήν. Οταν εκδηλώσει το φως της, τότε θα καταστεί μεσάζουσα μεταξύ Ουρανού και σκοτεινών πέριξ αυτής ευρισκομένων σωμάτων. Τότε το Πνεύμα της θα καταστεί μία άπειρος τας δυνάμεις και την αρμονίαν Νύμφη και με χαράν θα δίδει φως πανταχού, όπου δεν εξεδηλώθη φως. Της δευτέρας εικόνος της Εαρινής Νύμφης του Ουρανού εις τα μυστήρια του Ορφέως, έπετο και άλλη.
Τρίτη εικών
Η τρίτη εικών παριστά την ιδίαν Νύμφην κρατούσαν Λύραν. Υπεράνω αυτής φωτεινός Απόλλων άνευ ουδεμιάς πανοπλίας τείνει προς Αυτήν με χάριν τας χείρας του και εκφράζει Θείον μειδίαμα, το οποίον φαίνεται ότι δεχεται η Oυράνια Νύμφη με άφατον ευγνωμοσύνην. Εκ των χειρών του Θείου Απόλλωνος εξέρχονται πολύχρωμοι φωτειναί γραμμαί, αι οποίαι ψαύουν όλον το σώμα Αυτής. Υπό τους πόδας της νεαρός Παις τείνει τας χείρας του ζητών να δοθεί εις αυτόν η κρατουμένη υπό της Ουρανίας Νύμφης Λύρα. Η εικών αυτή είναι το αποτέλεσμα της διευθετήσεως των δυνάμεων εις εν σύνολον υπό του Θείου Ηλίου. Ενενήκοντα περίπου μοιρών του Ουρανού αι δυνάμεις αποτελούν το σύνολον τούτο. Το αποτέλεσμα της εκδηλώσεως του συνόλου τούτου είναι η Λύρα, την οποίαν το Πνεύμα της Γης τείνει να λάβει διά να κινήσει τας χορδάς της και του δοθεί η αντίληψις της αρμονίας. Τα αρώματα αποτελούν κατά τον χρόνον της Εαρινής Ισημερίας αρμονίαν, τα χρώματα επίσης τοιαύτην, αλλά η έννοια αυτών δεν είναι γνωστή εις το Πνεύμα της Γης. Ο Ορφεύς αναλαμβάνων εκ των χειρών της Νύμφης την Λύραν πλήττει τας χορδάς της και του μεταδίδεται η έννοια [της αρμονίας]. Τα χρώματα εν τη ανθρωπίνη ψυχή εξειλίχθησαν εις ήχους, ούτοι εις έννοιαν η οποία προάγει εφεξής την ψυχήν να ζητήσει, τι είναι εκείνο το οποίον θα την μεταφέρει εις το κράτος του Φοίβου Απόλλωνος. Κατά τον εαρινόν χρόνον του έτους αι εικόνες αι παριστώσαι την Ουρανίαν Νύμφην εξελίσσονται εις μεγαλύτερα σχήματα και εις μεγαλυτέρας δυνάμεις. Αλλ’ ιδού φθάνει η δόξα του Ηλίου. Έρχεται προς το ύψιστόν του σημείον και έλκει προς τα άνω την Νύμφην και την αφομοιοί προς το Θείον του Άρμα. Τότε η Γη μεταμορφώνει τα χρώματα της εις Θείους καρπούς, εις συνθετικόν λόγον των οποίων μεταμορφούνται τα δρώματα.
Τετάρτη εικών
Νέα [τετάρτη] εδώ εικών παρατάσσεται εν τοις μυστηρίοις του Ορφέως. Η Νύμφη αντικαθίσταται δι’ εφήβου. Ούτος παριστά ότι φέρει την ευθυμίαν από τον Ουρανόν να την μεταδώσει εις την Γην. Είναι όλος χαρά και όποιαν ψυχήν προσεγγίζει την μεταβάλλει εις Φως. Η θερμότης του είναι μεγάλη, κατακαίει πάσας τας σάρκας πασών των ψυχών των οποίων αι δυνάμεις δεν έχουν σχέσιν με τον χειμώνα. Όσαι μετέβαλον τους χρωματισμούς του Έαρος εις φωτεινόν σύνολον αρμονικού καρπού, προσεγγίζουν τον Έφηβον και λαμβάνουν εξ αυτού κάτι το οποίον πυρπολεί το σύνολον αυτών και το μεταβάλλει εις ενα Θείον χρωματισμόν, όμοιος του οποίου κατά το Έαρ δεν παρήχθη. Ο χρωματισμός ούτος είναι απροσδιόριστος την όψιν και την ενέργειαν. Ομοιάζει κατά προσέγγισιν προς χρωματισμόν κυανού χυμού σταφυλής. Είναι χρωματισμός πνεύματος και ουχί Γηΐνης μορφής. Ο Έφηβος είναι ο Διόνυσος, είναι η συμβολική παράστασις της Θείας Ελευσίνος, η σώζουσα την κόρην της Δήμητρος από του Πλούτωνος τας επιρροάς. Είναι το προσεγγίζον φως επί των ανθρωπίνων ψυχών, το οποίον αφού πρότερον κατακαύσει ό,τι θνητόν εν αυταίς υπάρχει, τας φέρει εις την Εστίαν του Ουρανού εκείνην από την οποίαν παρήχθη. Η Θεία εικών του Ορφέως αύτη, συμβολίζει τα γενόμενα κατά τον χρόνον του Θέρους. Οι καρποί τότε ωριμάζουν, η σταφυλή παράγει τον χυμόν της, ο χυμός ούτος είναι η ερχομένη εξ Ουρανού προς την Γην ευθυμία. Η ευθυμία η διαλύουσα τα σκότη τα οποία παρήχθησαν εις τας ψυχάς κατά τας ώρας του Χειμώνος. Ο Ήλιος κατά την ώραν του Θέρους ευρίσκεται εις τας αγκάλας του Πατρός του και αι δυνάμεις τας οποίας μεταβιβάζει επί της Γης είναι καρπός γόνιμος. Ο καρπός αυτός αποτελεί μίαν θαυμασίαν διαβάθμισιν, διότι εις τούτον συμμετέχουν και πάσαι αι λοιπαί δυνάμεις του Ουρανού. Ο σίτος διαφέρει της σταφυλής, είναι τούτο κάτι, το οποίον ο Θείος Ορφεύς εσυμβόλιζεν με έννοιαν την οποίαν ουδέποτε δυνάμεθα να μεταφέρωμεν εις βέβηλον γλώσσαν. Και ο σίτος και η σταφυλή είναι καρποί. Προηγήθη όμως ο καρπός του σίτου. Πριν αναφανεί η δόξα του Ηλίου, ο σίτος ωριμάζει, αλλά η σταφυλή τότε αρχίζει να μεταβάλλεται εις καρπόν. Μία επί πλέον δύναμις ενυπάρχει εις την σταφυλήν, δύναμις με την οποίαν τρέφονται οι Θεοί.
Πέμπτη εικών
Εδώ παρίσταται νέα εικών του Ορφέως. Ο έφηβος του στέφεται με κλάδους αμπέλου και κρατεί νεάνιδα εις τας αγκάλας του. Θείον μειδίαμα εις αμφοτέρων τας μορφάς διακρίνεται. Ο έφηβος υπερέχει κατά το ανάστημα την νεάνιδα. τούτο προφαίνει την Ουρανίαν καταγωγήν του. Αλλά και της νεάνιδος η μορφή λάμπει από χαράν. Εγγύς υπάρχει πινακίς απαγορεύουσα να βλέπει διαρκώς η νεάνις προς τον έφηβον, προς το πρόσωπόν του. Τούτο μετά χαράς η νεάνις πράττει.
Έκτη εικών
Έπεται άλλη εικών κατά την οποίαν ο έφηβος περιβάλλει την πριν άνευ ενδύματος νεάνιδα με εσθήτα Χρώματος κυανού. H περιβολή αυτή είναι περιβολή Νύμφης. Προσεγγίζει πλέον ο γάμος της. Νύμφαι πολλαί με ομοίας εσθήτας κομίζουν υδρίας εχούσας θείον ποτόν. Το ποτόν είναι οίνος. Η σταφυλή πλέον εν τη Γη ωρίμασε και ο γάμος πρέπει να γίνει. Γενική χαρά εν τοις μυστηρίοις επικρατεί. Προσέρχονται επί σκηνής πάντες οι Ουράνιοι μύσται περιβεβλημένοι με κλάδους αμπέλου τας κεφαλάς. Η χαρά, η ευθυμία κορυφούνται. Ο Ήλιος ολοέν διέρχεται τους αστερισμούς του Θέρους, από τους οποίους αντλεί τας δυνάμεις της ευθυμίας. Αλλ’ ιδού προσεγγίζει διά την Γην το πέρας του Θέρους. Τότε οι μύσται του Ορφέως ανυψούνται υπεράνω της Γης ακολουθούντες το άρμα των νυμφίων, οι οποίοι Θα ζήσουν πλέον εις το Φώς. Μίαν μόνην αφίνουν επί των Γηΐων υπάρξεων παραγγελίαν. Να συλλέξουν τους καρπούς του θέρους διά των οποίων και μόνον θα ζήσουν κατά τας ώρας του Φθινοπώρου και του Χειμώνος. Ο Ηλιος ακολουθών την τροχιάν του θα επανέλθει επί της Γης να ρίψει νέον σπέρμα, όπως τούτο βραδύτερον εξελιχθεί εις άνθος, εις άρωμα και εις καρπόν. Κατά τον χρόνον του Χειμώνος αι ψυχαί πρέπει να ζήσουν. Η ζωή των θα εξαρτηθεί από τους καρπούς του Θέρους και όσαι επιμελώς δεν συλλέξουν αυτούς, υπόκεινται εις τον θάνατον. Η παραγγελία είναι επιτακτική δι’ εκείνας αι οποίαι θέλουν να ζήσουν. Εντεύθεν ο Θείος Ορφεύς παριστά δι’ εικόνος την σύνεσιν, από την οποίαν δεν πρέπει να αποχωρισθούν αι ψυχαί. Είναι η σωτηρία των.
Εβδόμη εικών (της συνέσεως)
Η εικών της συνέσεως παριστά γυναίκα περιβεβλημένην με ένδυμα άνευ ουδενός είδικού χρώματος. Το ένδυμα προφυλάσσει αυτήν εκ του ψύχους, αλλά ταυτοχρόνως κρατεί εις τας χείρας της καρπούς, τους καρπούς του Θέρους. Αντλεί εξ αυτών δυνάμεις, δυνάμεις περιεχούσας θερμότητα δυναμένην να αντιδρά κατά του ψύχους. Ο Ήλιος κατά τον χρόνον τούτον, ουδέν μεταβιβάζει εις τας ψυχάς, είναι ασθενής η επίδρασις του. Ό,τι αντλεί εκ των αστερισμών τους οποίους διέρχεται, είναι υποτύπωμα σπέρματος, το οποίον διαρκώς μετατρέπει διά να το καταστήσει πυρήνα και να τον εναποθέσει επί της Γης, όπως βραδύτερον του μεταβιβάσει νέας δυνάμεις και εκδηλωθεί εις άνθος: Το άνθος είναι η αρχή της εμφανίσεως του Ηλιακού σπέρματος εις καρπόν. Η ευωχία των Ορφικών καταπαύει τον Χειμώνα, των Ορφικών οι οποίοι εναπέμειναν επί της Γης. Αναμένουν το Έαρ διά να αισθανθούν το άρωμά του. Το άρωμα τους υπενθυμίζει το Κράτος του Ουρανού, το οποίον έρχεται διά να τους μεταδώσει την αιωνίαν ζωήν. Άμα τη εμφανίσει του αποδέχονται τούτο διά Θείων τελετών. Γενική επιμιξία κατά το Έαρ τελείται μεταξύ των δυνάμεων της Γης και εκείνων του Ουρανού. τούτο δεν διαφεύγει της προσοχής των. Αντλούν δυνάμεις και προχωρούν με βεβαίαν την πίστιν, ότι δεν Θα επανέλθουν επί του Χειμώνος. Κατά τας τελετάς ταύτας η Λύρα του Ορφέως υπενθυμίζει την αρμονίαν. Οί ήχοι αυτής είναι παραγγελία του Ουρανού. Σπεύδουν να εννοήσουν τούτο και προχωρούν να χαιρετίσουν το Θέρος, από το οποίον αναμένουν την σωτηρίαν των.
Επίλογος
Τοιαύτη είναι η έννοια την οποίαν εφρόντισα να σας μεταδώσω, την οποίαν εις τας Ώρας του έτους απέδιδον οι μεγάλοι της Φύσεως Μύσται. Ομολογώ ότι υπήρξα ασθενές άργανον και τούτο φαίνεται εκ του ότι δεν ηδυνήθην να σας μεταδώσω πλήρως την έννοιαν ταύτην. Ευχηθώμεν το ελθόν Έαρ να μας καταστήσει ικανούς να συλλάβωμεν πλήρως τας εννοίας των Θείων μυστικών της Φύσεως. Ευχηθώμεν όπως αι ψυχαί μας αποκτήσουν το μέσον να έλθουν με διαυγές βλέμμα να επισκοπήσουν το παρελθόν και αντλήσουν από τας μεγάλας αυτού ψυχάς, τα Θεία ιδανικά των, τα οποία είναι να μυσταγωγηθούν πάσαι αι ψυχαί της Γης εις τας Θείας ιδέας των.
======================
ΠΕΡΙ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ
Δήμου Σινανίδη
============
Ποικίλων επιπέδων στοιχεία της Μυστηριακής Επιστήμης συγκροτούν τις τέσσερις πραγματικότητες των δύο Τροπών και των δύο Ισημεριών.
Χωροταξικώς, η Γη κατέρχεται οδεύουσα την ελλειπτικήν της τροχιάν και συναντά το επίπεδον του ισημερινού του Ηλίου. Η Γη κατέρχεται από την αψίδα της Χειμερινής Τροπής. Η Γη, δηλαδή, συναντά το αστρονομικόν σημείον γ και συνεχίζει κατερχομένη κάτωθεν του επιπέδου του ισημερινού του Ηλίου προς συνάντησιν της αψίδος της Θερινής Τροπής. Το τόξον του κατερχομένου τεταρτοκυκλίου από το σημείον γ μέχρι την αψίδα της Θερινής Τροπής καλείται «Άνοιξις».
Το σημείον γ ευρίσκεται απέναντι από την πρώτην μοίραν της θέσεως του ζωδίου Ζυγός. Άρα, το σημείον γ φέρεται ως να επισκοπή την έναρξιν των Μυστηριακών πραγμάτων της αρχαίας Ελλάδος. Επειδή, η πρώτη μοίρα του ζωδίου του Ζυγού είναι και η πρώτη μοίρα του πρώτου δεκανού της θέσεως Ζυγός, η συζυγία της θέσεως αυτής με το σημείον γ προσδίδει εις το τελευταίον την ισχύν του πρώτου Φυσικού Νόμου ΚΙΝΗΣΙΣ, η οποία μάλιστα ενισχύεται τα μέγιστα λόγω του ότι η πρώτη μοίρα του ζωδίου Ζυγός έχει από όλες τις απόψεις ταυτιστεί με την οπωσδήποτε παντοδύναμον ισχύν της ενάρξεως της λειτουργίας του πρώτου Φυσικού Νόμου ΚΙΝΗΣΙΣ, κάτι που αντιπροσωπεύει ήδη, αλλά και εκπροσωπεί ήδη η πρώτη μοίρα της θέσεως Ζυγός.
Το σύνολον αυτής της πολυπλόκου δέσμης δυνάμεων αντανακλάται εις το σημείον γ. Όμως, ο πρώτος Φυσικός Νόμος ΚΙΝΗΣΙΣ περικλείει την πανίσχυρον τάσιν αλλαγής καταστάσεως. Όταν εις την αψίδα της Χειμερινής Τροπής ο σπαρείς εις την γην φυτικός σπόρος με την ισχύν της βλαστήσεως εκφύη βλαστόν, ο οποίος διατρυπά την γην και βαθμιαίως μέχρι την Εαρινήν Ισημερίαν αναπτύσσεται εις φυτόν πλήρες, η όλη διαδικασία της φυτικής εξάρσεως, θεωμένη μέσα από την γονιμοποιόν δύναμιν της φυτικής φύσεως, καταλήγει επίσης εις μίαν μεταμόρφωσιν, όμως άλλης τάξεως.
Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, η ισχύς του Φυσικού Νόμου 1 ΚΙΝΗΣΙΣ, η οποία ισχύς προσφέρει την δυνατότητα εις τον εκφυόμενον βλαστόν να τρυπήση το γήινον περιβάλλον και να οδεύση ο βλαστός αυτός εξελισσόμενος κάτω από τις ακτίνες του χειμερινού Ηλίου, οι οποίες ακτίνες προσπίπτουν υπό γωνίαν εις τον βλαστόν. Η άφιξις του φυτικού αναπτύγματος εις το σημείον γ προσφέρει την δυνατότητα εις τον βλαστόν να δεχθή πλησιστίως τις δυνάμεις του ισημερινού του Ηλίου.
Οι ηλιακές αυτές δυνάμεις είναι πανίσχυρες και εμφανίζονται ως να προσπίπτουν επί του αναπτυσσομένου βλαστού. Αναγνωρίζεται τότε μία ηλιακή συνεργασία και συνεργία του Ηλίου με την φυτικήν φύσιν του αναπτυσσομένου βλαστού. Ο φυτικός, όμως, βλαστός, ως αξονικός συμβολισμός, εκπροσωπεί εις τον φυτικόν κόσμον μίαν εκδηλωθείσαν φαλλικήν έξαρσιν του σπόρου, η οποία τώρα εις το σημείον γ παραλαμβάνεται από τις πανίσχυρες δυνάμεις του ισημερινού του Ηλίου.
Επειδή, ο πλανήτης Γη ευρίσκεται προς την πλευράν της θέσεως Ζυγός, ο πλανήτης Γη «βλέπει» τον Ήλιον καθρεπτιζόμενον εις το σημείον γ, δηλαδή, ο Ήλιος εμφανίζεται ως να προβάλλεται μέσα από τον ζωδιακόν χώρον της θέσεως Κριός. Αυτή η συγκεκριμένη ζωδιακή θέσις του Ηλίου εμφανίζεται, ως το τρίτον βήμα μετά την σποράν. Η θέσις αυτή του Ηλίου μέσα εις τον χώρον του Κριού ομοιάζει, ως να εκπληροί την τριπλότητα αρχή – μέσον – τέλος της λειτουργίας του αιθέρος.
Άρα, το φυτικόν στέλεχος αφίχθη εις το τρίτον σκέλος της αιθερικής λειτουργίας αρχή – μέσον – τέλος. Άρα, η φαλλική εκπροσώπησις εκ μέρους του βλαστού των γεννητικών δυνάμεων του φυτικού κόσμου διανοίγει τον τέταρτον ορίζοντα, ο οποίος, ως αποτέλεσμα ακολουθεί τα τρία πρώτα βήματα της αιθερικής λειτουργίας. Μέχρις ότου, όμως, ολοκληρωθεί το τέταρτον βήμα, το οποίον απεκλήθη ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ο βλαστός του φυτού από το σημείον γ και επέκεινα καλείται να εναρμονισθή με τις λειτουργίες τις αιθερικές, οι οποίες συμποσούνται εις τον όρον τέλος, ήτοι, εις το τρίτον επίπεδον της αιθερικής λειτουργικής τριπλότητος.
Εμφανίζεται, συνεπώς, μία υπέρβασις της αιθερικής φύσεως του φυτού. Πρόκειται, διά μίαν ακόμη φοράν, διά την εμφάνισιν της Ανάγκης, η οποία μέσα από την αρχαίαν Ελληνικήν Μυστηριακήν αντίληψιν, είναι η εκφρασθείσα τάσις της υπερβάσεως της ισορροπίας ενός συστήματος. Η υπέρβασις εις τον τομέα αυτόν μετά την Εαρινήν Ισημερίαν συγκροτείται από συνεχομένην σειράν, δηλαδή, αλύσσεως συνεκτικής, μικρών υπερβάσεων. Το σύνολον αυτών των μικρών υπερβάσεων καταλήγει εις μίαν βαθμιαίαν έκφρασιν των γεννητικών δυνάμεων του φυτικού στελέχους βλαστός.
Εδώ, θα γίνη μία τομή. Διευκρινιστική. Όλη η Ελευσίνιος Μυστηριακή πράξις αποβλέπει εις πολλούς στόχους εκ των οποίων ο κύριος στόχος είναι η διατήρησις του αιθερικού συνδετικού περιβλήματος ψυχής και οργανισμού, το οποίον συνδετικόν αιθερικόν περίβλημα του υλικού ψυχικού ατόμου απορρίπτεται 40 ημέρες μετά τον θάνατον, λόγω λειτουργίας του Φυσικού Νόμου 4.
Η διατήρησις του αιθερικού συνδέσμου ψυχής και οργανισμού, ο οποίος αποκτάται κατά την διάρκειαν ενός πλήρους εικοσιτετραώρου προ της εισόδου του υλικού ψυχικού ατόμου εις την αριστεράν κοιλίαν της καρδίας, οφείλεται εις τις αναλογικές ελκτικές δυνάμεις του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου (του υλικού ψυχικού ατόμου), ο οποίος προέρχεται, κατά το 35Α του «Τιμαίου» του Πλάτωνος, από τον αιθέρα του απείρου χώρου, ο οποίος αιθήρ εισέβαλε, κατά το 35Α πάλι του «Τιμαίου» του Πλάτωνος, μεταξύ πυρήνος του υλικού ψυχικού ατόμου και υμενίου εκ μεριστής ουσίας, το οποίον, εάν χρησιμοποιήσουμε ιατρικόν όρον, θα μπορούσε να ονομαστεί «εφελκίς».
Αυτός ο αιθερικός ψυχικός μεσοχώρος «στεγάζει» τις γονιμοποιητικές δυνάμεις του υλικού ψυχικού ατόμου. Αυτές οι δυνάμεις πρόκειται να συγκρατήσουν τον αιθέρα τον διασυνδετικόν μεταξύ υλικού ψυχικού ατόμου και οργανισμού. Όταν το ανθρώπινον ον υποστή την καταστροφήν της σχέσεως ψυχής και ανθρωπίνου οργανισμού, επέρχεται ο λεγόμενος «θάνατος». Το υλικόν ψυχικόν άτομον μετά από 40 ημέρες χάνει τον διασυνδετικόν, ως άνω αιθέρα.
Η αρχαία Ελληνική Μυσταγωγία, ούσα η μοναδική εις τον πλανήτην η οποία αποδέχεται μέσω Ορφέως – Πυθαγόρου – Σωκράτους – Πλάτωνος και διαδόχων του Πλάτωνος ότι δύναται το ανθρώπινον ον, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να συγκρατήση τον διασυνδετικόν του αιθέρα (ο οποίος αυτός αιθήρ θα χρησιμεύση ως αιθερικόν όχημα της ψυχής εντός του αιθέρος, όπου μετά θάνατον θα ευρεθή η ψυχή), πράγματι η αρχαία Ελληνική Μυστηριακή Επιστήμη αποσκοπεί εις την διατήρησιν αυτού του συγκεκριμένου διασυνδετικού αιθερικού οχήματος, ώστε η ψυχή να μη έχη πλέον ανάγκη επανειλημμένων παλιγγενεσιών εντός του κόσμου των θνητών με σκοπόν να καταφέρη η ψυχή να νομιμοποιήση το δικαίωμα να γίνη αποδεκτή εις τους κόλπους των μεταμορφωτικών αρχαίων Ελληνικών Μυστηριακών διαδικασιών.
Το σημείον αυτό είναι και το κρίσιμον εις την παρούσαν ενατένισιν. Μόνον όταν η ψυχή προβάλλη ελπίδες δημιουργίας προϋποθέσεων διά μίαν, ως ανωτέρω, συγκεκριμένην αιθερικήν αναγέννησιν, τότε και μόνον τότε η Μυστηριακή Ελλάς φιλανθρώπως είναι υποχρεωμένη να δεχθή εις τους Μυστηριακούς της κόλπους ψυχές με αυτές τις ελπιδοφόρες προϋποθέσεις.
Εις την Εαρινήν Ισημερίαν ο βλαστός, εκφράσας τις γονιμοποιούς δυνάμεις της φυτικής φύσεως, προβάλλει την εμφάνισιν των ανθέων. Τα άνθη ακολουθούν τον τριπλόν ή τετραπλόν βηματισμόν του αιθέρος. Τα άνθη δηλαδή της Ανοίξεως. Η φύσις του φυτικού στελέχους άνθος είναι τόσο διαφορετική από την φύσιν του φυτικού στελέχους βλαστός. Αυτή η διαφοροποίησις αποδεικνύει ότι η φυτική φύσις κινείται εις φυτικά επίπεδα λεπτοτέρας υφής.
Τα άνθη εις το τρίτον επίπεδον της εξελίξεώς τους εμφανίζουν την φυτικήν ωοθήκην, η επικονίασις της οποίας μέσω του υπέρου θα επιτελεσθή είτε διά του αέρος είτε διά του κόσμου των εντόμων, εις την κορυφήν των οποίων τοποθετούνται οι μέλισσες. Ο χώρος του άρθρου δεν επιτρέπει να επεκταθούμε εις τον χώρον του Άντρου των Νυμφών του Πορφυρίου, όπου «ερίβομβοι μέλισσαι» διαδραματίζουν σημαντικόν ρόλον γύρω από τα σύμβολα των αιθερικών οχημάτων.
Επειδή, η Ελευσίνιος πράξις επικεντρώνεται επί της λεπτομερειακής εμβαθύνσεως και συνειδητοποιήσεως των λειτουργιών των εσωτερικών – αιθερικός ψυχικός μεσοχώρος – και εξωτερικών – διασυνδετικός αιθήρ ψυχής και οργανισμού – αιθερικών συστημάτων, διά τούτο, ο εντοπισμός της λειτουργικότητος της φαλλικότητος αυτών των αιθερικών συστημάτων απετέλει ίσως το πιο καλώς φυλασσόμενον άρρητον εξ σεβασμού προς αυτήν ταύτην την φύσιν των αρχαίων Ελληνικών Εκθεωτικών Μυστηρίων, των μοναδικών εις τον κόσμον.
Η εμφάνισις των ανθέων, αποτελούσα το τρίτον στάδιον της φαλλικότητος των δύο αιθέρων, τόσον του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου όσον και του διασυνδετικού αιθέρος ψυχής και οργανισμού εις το ανθρώπινον είδος (αλλά εις ποίον επίπεδον του ανθρωπίνου είδους;) ως έρευνα καταλήγει εις τον εντοπισμόν των εκλεκτών εκείνων ψυχών, οι οποίες εκρίνοντο ότι έχουν ήδη παρουσιάσει δείγματα αιθερικής ανθοφορίας. Ότι, δηλαδή, η ισχύς του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου αυτών των ψυχών ώθησε τον εξωτερικόν αιθέρα να παρουσιάση πλήρως εκκολαφθέντα και αναπτυχθέντα αιθερικά άνθη εις τον εξωτερικόν διασυνδετικόν αιθέρα. Τότε, εν αφαιρετικότητι, η όλη αυτή διαδικασία μπορεί νομίμως να καταλήξη εις το κορυφαίον Μυστηριακόν σύμβολον του στάχεως.
Ο στάχυς διά του στελέχους του εκφράζει την φαλλικότητα της φυτικής φύσεως και διά της μεταμορφώσεως των ανθέων του εις κόκκους του σίτου, οι οποίοι ονομάζονται «πυροί» από τους αρχαίους Έλληνες Μύστες, αποτελεί μέσα εις την περιοχήν του καύματος του θέρους την λειτουργίαν της Ανοίξεως με την ανθοφορίαν του στάχεως. Δηλαδή, η Άνοιξις, επικοινωνούσα συμπαθητικώς και αιθερικώς με τον Ήλιον και συγκεκριμένα με τον ισημερινόν του Ηλίου κατά την αρχήν της Ανοίξεως, προκαλεί, διά της εναρμονίσεως της ηλιακής δυνάμεως με την γονιμοποιόν δύναμιν του φυτικού στελέχους, την εμφάνισιν των αποτελεσμάτων της γονιμότητος του εξωτερικού αιθέρος, δηλαδή, του διασυνδετικού αιθέρος, μία γονιμότης, η οποία αποτελεί αντανάκλασιν αποτελεσματική της γονιμότητος του αιθερικού ψυχικού μεσοχώρου.
Σπυροδήμος Γ. Ανεμογιάννης – Σινανίδης
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
==================================
